วันนี้ผมมีความทุกข์ และก็วันนี้อีกเช่นกันที่ผมก็มีความสุข
ด้วยเช่นเดียวกัน...
หลังจากปวดหัวกับเรื่องราวในครอบครัว ที่ดูจะไม่มีวันสิ้นสุด
ผมพาตัวเองออกจากปัญหา+เรื่องราวน่ารำคาญออกมา
พบปะกับงานกิจกรรมที่น่าสนใจ ตามที่ได้นำมาประชาสัมพันธ์
ไปในคอลัมน์ก่อน ...
เมื่อเดินเข้าไปในงาน มีน้องๆอาสาสมัครคอยแนะนำกิจกรรม
ที่มีภายในงาน ให้แบบสอบถาม และหัวใจกระดาษที่ให้เขียน
ข้อความ ในหัวข้อว่า "ดนตรีให้อะไรกับคุณ" ซึ่งตอนนี้ผม
ยังไม่มีคำตอบนั้น....
ยังไม่รู้เรื่องอะไรมากนัก ก็เดินดุ่มๆไปในงาน แรกเห็นชายชาว-
ต่างชาติ รูปร่างอ้วน นั่งเป่าแคนอย่างเมามันส์ในจังหวะ บูลส์
เอากะเขาสิ แต่มันเข้ากันได้ดีเสียด้วย เพลินไปเลย
แอบฟังคำสนทนาของคุณลุงคนไทยกับหมอแคนฝรั่งคนนี้
ได้ความประมาณว่า ชื่อ บิลล์ เป็นชาวอเมริกา ซึ่งหลงใหล
ได้ปลื้ม กับเครื่องดนตรีพื้นบ้านของไทย นามว่า "แคน"
เป่าแคนมาแล้วกว่า 30 ปี ตระเวนแสดงไปแล้วในหลายๆประเทศ
ผลิตแคนด้วยตัวเอง ซึ่งเมื่อเวลาไปแสดงร่วมกับดนตรีชาติอื่น
ลุงบิลล์ ก็จะทำแคนที่มีคีย์ของชาตินั้นๆ อย่างไปอินเดียก็จะ
ทำแคนที่มีคีย์ เมโลดี้ และลักษณะของอินเดียเข้าไป เรียกว่า
แกไปที่ไหนก็ทำแคนที่สามารถเล่นร่วมกับดนตรีชาตินั้นๆได้
อย่างไม่เพื้ยนหรือแตกต่าง ดูท่าแกมีความสุขกับเสียงเพลงมาก
เวลามีเสียงเพลงจากซุ้มอื่นลอยกระทบหูให้ได้ยิน ก็จะหยิบจับ
แคนคู่ใจ mix กับเพลงที่ได้ยิน แต่ก็ไมได้มีแค่แคนอย่างเดียว
เครื่องดนตรีอย่างอื่นดูท่าแกก็เซียนไม่ใช่น้อย...ผมสังเกต
ดูสีหน้าและอารมณ์ลุงบิลล์เวลาแกเป่าแคน แกสนุกอ่ะ และ
มีความสุขมากๆ
หลังจากแอบฟังสักพัก ก็เดินออกมาจากซุ้มลุงบิลล์
อ๊ะๆๆๆ เจอเพื่อนครับ กำลังกินอาหารอยู่เลย พอเขาไปทัก
กลับไม่มีคำตอบกลับมา ไม่เป็นไรคงกินอาหารอยู่เลยไม่อยาก
พูด มารยาทดีครับ ไม่กวนแล้ว มอออออออ.....
(นี่แหละเพื่อนผม กำลังเคี้ยวหญ็าอยู่ สังเกตที่ปาก)
.................................................................................
(จะเห็นไหมวะเนี่ย)
ออกมาข้างนอกนิดหนึ่ง ตรงซุ้มทางเข้าเหลือบไปเห็น
กระดาษหัวใจที่ไว้เขียนข้อความ..... อืมไม่รู้ว่าน้องเขา
อารมณ์ไหน เริ่มหัวด้วย "ชอบอึ" ครับผมว่าแกคงเป็นคนตรง
คิดอะไรก็บอกตามนั้น
(อันนี้ของผมเอง)
ผู้ที่ปิดทองหละพระ ก็น่าจะเป็นกลุ่มน้องๆอาสาสมัคร
(ถ้าเข้าใจไม่ผิดนะ) ที่คอยรับมือกับความป่วนของเด็กๆ
และทำทุกอย่าง อย่างอันนี้ก็ล้างจานสีให้น้องๆ ... ก็ขัด
กันกล้ามขึ้นอย่างที่เห็นในภาพ
ในกิจกรรมหนึ่งที่น่าสนใจ คือการนำเอาขยะที่สามารถนำมา
รีไซเคิลได้นำมาแลกการทำเข็มกลัด และ สายสร้อยทำมือ
ซึ่งเป็นงานชิ้นเีดียวในโลกของแต่ละคน อันนี้ผมเลือกทำ
เข็มกลัด ไม่รู้จะเขียนจะวาดอะไร นึกถึงแต่เรื่องบล็อคก็เลย
จัดการเอา URL ของเราขึ้นซะเรย.....
หลังจากพิมพ์จตุคาม เอ้ย เข็มกลัด (ซึ่งที่ทำเข็มกลัดนั้น
เหมือนเครื่องปั๊มจตุคามมิใช่น้อย เลยทำให้เขวไปซะงั้น)
มาต่อที่ซุ้มงานดนตรี????? ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่าเขาเรียก
กันว่าแนวอะไร แต่เพลินดีครับ โหยหวนกับเสียงดนตรี
แปร่งหู ไอ้ตัวก้านยาวๆนั่นล่ะครับ เคยเห็นหลายทีแล้วแต่
ก็ไม่รู้จักชื่อเจ้าตัวนี้ซักที
(เฮียฝรั่งคนนี้ก็ตามมานั่งฟังอย่างได้อารมณ์)
(ม้านั่งตัวเดิม ที่เดิม ที่เคยมีอดีตกับตัวผมเอง ก็ยังไม่-
เปลี่ยนไปไหน)
ร้านโปสการ์ด ภายในงาน สวยๆทั้งนั้น แต่ไม่รู้ว่าจะซื้อไป
ส่งให้ใครดี ..... เฮ้อ
ผมชอบพี่น้องคู่นี้ น่ารักดี ช่วยกันตอบคำถามอย่างตั้งใจ
มาในงานกิจกรรมครั้งนี้ ผมชื่นขอบกิจกรรมนี้ที่สุดครับ
กล่าวคือ นำเด็กๆมาเรียนรู้ว่า ขยะที่เกิดจากพลาสติก
โฟม ทั้งหลาย มีอายุการย่อยสลายนานเพียงใด และ
วัสดุอื่นๆเช่นกระดาษ แก้ว นั้นสามารถนำกลับมาใช้
ใหม่ได้อย่างไร ...ถึงแม้ดูว่าเป็นซุ้มเล็กๆในงานแต่ที่
สำคัญอย่างมาก คือการปลูกฝังเยาวชนให้มีความคิด
และตระหนักในเรื่องของการรักษาธรรมชาติ การรับรู้
ถึงความน่ากลัวในเวลาการย่อยสลายของวัสดุเช่นโฟม
และพลาสติก และก็มีเด็กวัยน่ารักๆ มาร่วมกิจกรรมนี้
ไม่แพ้รายการ "ถ้าคุณแน่อย่าแพ้ป.4" ... ปลูกฝังสำนึก
ดีๆให้กับเยาวชนกันเถอะครับ เพราะถ้าจะหวังคนรุ่นเรา
ให้สำนึกกับสิ่งแวดล้อมก็คงจะยาก เพราะดูแล้วกิจกรรม
ต่างๆออกจะกระเดียดไปในทางการตลาดเสียมากกว่า
ทุกวันนี้คนใช้ถุงผ้ากันเยอะมากครับ แต่เวลาซื้อข้าวซื้อ-
ของ ก็ยังใช้พลาสติกกันอยู่ ใส่มันในถุงผ้าน่ะละครับ
แล้วมันลดโลกร้อนกันตรงไหนหาาาาา......???????????
จริงไหมครับ พี่น้องอู๊ดคร้าบบบ....
ในลำดับต่อมาก็เป็นการแสดงดนตรี จากน้องๆที่เข้ามา
ร่วมงาน 7-8 วง ... มีลูกสาวของคุณอิทธิ พลางกูรทั้ง
2 คนมาร่วมร้องเพลงด้วย ชื่อเพลง"ลม" ความหมายดีๆ
มาให้ไ้ด้ฟังที่งาน... ไฮไลท์ของคืนนี้ที่ผมรออยู่คือ
พี่โป่ง เดอะซัน มาเปิดด้วยเพลง"อย่าหยุดยั้ง"และตามด้วย
เพลง "ศรัทธา" แม้ว่าจะไม่สบายแต่ก็ด้วยสปิริต ก็ยังมา
ช่วยร้องในงานนี้ และแล้วก็ชะแว้บไปหลังเวที ขอถ่ายรูป
กับพี่เขาเสียหน่อย ขอบคุณในความเป็นกันเองครับและก็
ขอบคุณเพลงดีๆที่ช่วยเตือนสติ และทำให้มีกำลังใจในการ
กลับไปสู้ปัญหาในชีวิตครับ....
(Photoshop รูปนี้ซะ ตอนแรกแสงไม่มีถึงผมเรย กลายเป็น
ชัตเตอร์กดติดวิญญาณ ยังดีที่เป็น photoshop งูๆปลาๆ
เลยพอทำให้ดูเป็นสิ่งมีชีวิตขึ้นมาหน่อย เกือบหลอนพี่โป่ง
ซะแล้วตรู)
บรรยากาศตอนค่ำคืนของสวนสันติชัยปราการ ในงานนี้
ก่อนกลับมานั่งทำสมุดทำมือที่ใช้กระดาษหน้าสอง
ภาพบนอันหลอนๆนั่นของผมเอง ตอนแรกก็นึกว่าให้
วาดแล้วนำกลับแต่ไม่ใช่ครับพี่ี่น้อง ต้องเอามาแลกกัน
(อย่างนี้แล้วใครจะมาเอาของผมคร้าบพี่น้อง) ส่วน
อันล่างนี้เป็นเล่มที่ผมนำกลับครับ
อันนี้เป็นของขวัญทำเอง ที่นำมาขายหน้างาน
เป็นงานเพนท์รูปสุนัข สวยดี แต่ไม่มีตังค์ครับ...
ก่อนกลับจากงานผมส่งแบบสอบถาม และก็นำหัวใจกระดาษ
ที่ให้เขียนข้อความ จากหัวข้อ"ดนตรีให้อะไรกับคุณ"
ผมเขียนตอบ และนำไปแขวนกับที่ที่เข้าจัดไว้ให้
สำหรับผมดนตรีไ่ม่ใช่แต่จะสร้้างความสุขเพียงอย่างเดียว
แต่มันสามารถทำให้ลืมความทุกข์ได้ด้วย แม้จะเป็นเวลาที่
ไม่มาก แต่มันก็ทำให้หัวใจได้มีเวลานั่งพักและรวบรวมกำลัง
ที่จะไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริงทั้งหลายในโลก
แล้วคุณล่ะ ดนตรีให้อะไรกับคุณบ้าง..................................
ถ้าอยากดูรายละเอียดกิจกรรมของงาน ในวันพรุ่งนี้(วันสุดท้าย)
23/3/2008
Click ที่นี่ ปล.พรุ่งนี้ฝากดูวงฟลัวร์ให้ด้วยนะครับ อยากไปดูมากแต่
คิดว่าติดธุระแน่ไปไม่ได้
